Troszkę mnie tu nie było. Wpadłam na moment w ostatni dzień lipca – jeszcze zdyszana po podróży, ale niewiele przekazałam z tego co by do przekazania być mogło.
Stąd też pytanie Huberki: „Co tam słychać?” J - tobie chyba lepiej wyślę maila.
Tu natomiast mogę napisać tyle:
Piszę. W okresie czerwca i połowie lipca przesiadywałam w zakurzonych czytelniach wielkich warszawskich bibliotek, by spisać te resztki danych potrzebnych do ukończenia pracy magisterskiej. Dni te przeplatane były spotkaniami z P., nocami u niego, innymi spotkaniami i przygotowywaniem „zapasów” do wyjazdu i … jeszcze czymś nieokreślonym. Czymś jakby formą naiwnego, niewinnego lenistwa. Poczuciem „mam pstro w głowie i poza pisaniem i jedzeniem lodów nic nie muszę”. Wszystko wydawało się bardzo odległe.
W końcu zbliżył się 16-ty lipca i wesele znajomych. Wesele bardzo męczące i bardzo zubożające kieszeń. Wesele, na którym welon panny młodej wpadł prosto w moje ręce. Sam. Dosłownie sam – innego lądowiska po prostu mieć nie mógł. Wystarczyło, że tylko wyciągnęłam delikatnie dłoń by spłynął na nią i pozostał nie wyrywany przez żadne inne stare panny… Nie wierzę w takie wróżby.
A później było długie odsypianie u P. szybki skok do domu po bagaż i długa, długa, długa noc wiodąca do Dębek.
W poniedziałek przywitał mnie siarczysty całus matki P. (nie mogę oprzeć się wrażeniu, że traktują mnie już jak synową) i ładna pogoda. Godzinę później rodzice P. wyjechali i wyjechała z nimi także ładna pogoda.
Od wtorku lało. Temperatura nie przekraczała 16 stopni C. Nabawiłam się kataru, opryszczki i nawdychałam się przejodowanego powietrza. I jadłam i jadłam i jadłam. Bo cóż innego poza spacerami po tamtejszym Parku Krajobrazowym i jedzeniem mieliśmy do roboty w jesienne dni tego lata.. To był dobry czas. Okres totalnej wolności i niezależności – było cudownie.
Tak było do niedzieli.
W niedzielę pojawił się brat P. z żoną, dziećmi i kuzynką żony. Rozbili się koło nas i zapewnili nam swe nie narzucające się towarzystwo do końca pobytu. Polubiłam ich, dzieciaki zapadły mi w pamięć i wzbudziły instynkty macierzyńskie. 4-letnia dziewczynka i 1,5 – letni chłopiec – urwisy. Chadzaliśmy na plażę (pogoda się już nieco poprawiła), złapałam bakcyla opalania się. A przed wyjazdem obiecywałam sobie, że chwilowe zbrązowienie skóry wisi mi i powiewa, że przynosi więcej szkód niż korzyści, więc będę twardo pacykowała się kremem z filtrem 35… Opalałam się ile wlazło, a wlazło niewiele. Z 14-to dniowego pobytu mieliśmy może 5 przedpołudni ze słońcem. (Ale mogę się dziś pochwalić, że skóra mi schodziła! Z uszu!) No więc przy tych nikłych podrygach słońca plażowanie wciąga – wciągnęło mnie może dlatego, że nie zdążyło mi się znudzić (wciągnęło mnie może, nie morze). Jest jakiś taki narkotyk w tych chwilach, gdy w wyniku prażącego słońca skóra obchodzi brązowiejącym rumieńcem. Czuję wtedy taki dziwny luksus relaksu. Relaksu, który ciężko jest mi osiągnąć na co dzień. Smażyłam więc sobie ciało i nie schłodziłam go w morzu ani razu, co dziś uznaję za bardzo dziwny objaw.
Poza tym były dyskoteki – nie takie na których bywałam, ale takie które mimowolnie słyszałam. Noc w noc. Dźwięki muzyki, przekleństw i awantur dobywały się z lokalu usytuowanego tuż za płotem pola namiotowego. Żeby było śmieszniej lokal ów miał boczne wejście na wysokości pierwszego piętra. Płot tej wysokości nie przekraczał, stąd też stojący przy wejściu nakrochmaleni bywalcy dyskoteki, potrafili spuszczać ze swego pęcherza nagromadzone ciśnienie na obszar naszego pola – dokładnie : koło (choć w bezpiecznej odległości) naszego namiotu.
Ale nic to.
Zabawne jest to, że o ile w nocy spać nie mogłam, o tyle o ósmej rano spać mi nie dawała bratanica P., przerozkosznym, piskliwym, świdrującym wyciem : „mamo mnie się chce siusiu!” – które dobywało się z przedziwną codzienną regularnością tej samej pory. Tudzież koncert małego bratanka P., który równie głośno jak jego siostra, domagał się o 4-tej rano porannego spaceru nad morze.
Ale nic to.
Uodporniłam się na pająki i skorki, które znalazły nawet sposób wkradnięcia się do mojego namiotu (strzeżonego przed nimi niczym twierdza). Uodporniłam się na konieczność dokonywania sprinterskiego biegu spod ciepłego prysznica, przez pole namiotowe tonące w strugach zacinającego deszczu, przy temperaturze 15 stopni, do niewiele cieplejszego namiotu. Uodporniłam się tez na mycie głowy w misce – przy zastosowaniu ciężko zmywającej się odżywki.
Ale nic to.
Fajnie było!
Teraz od tygodnia aklimatyzuję się do obowiązków codzienności. Znudzona huśtam się na obrotowym krześle, ale twardo siedzę z nosem przed otworzonym plikiem zawierającym ostatnie rozdziały mojej pracy magisterskiej. Jeszcze dużo zostało mi do napisania. A „promotor srogim (i czepialskim) człowiekiem jest!”
Ale nic to.
Po obronie będzie gorzej. Nieunikniony koniec okresu beztroskiej szczęśliwości.
A przed wyjazdem jeszcze wszystko wydawało się bardzo odległe