Bez tytułu

Zrobiłam kawę i obserwowałam ją. Najwyraźniej tylko na to czekała. Spojrzała na mnie oczami zbitego psa i wybuchła: “Ja nie wytrzymam w takim domu! Prędzej się zabiję a nie wytrzymam! Najpierw wasz ojciec a teraz ten mi to robi!”... Mój brat – kolejny już raz – wrócił z pracy z solidnym opóźnieniem i z solidnym “dopaleniem”. Ona tego nie znosi, nie potrafi się z tym pogodzić. I jedyną formą odreagowania stało się objeżdżanie wszystkich wokół – winny, niewinny, nieważne, bo jak się chce uderzyć psa to kij się zawsze znajdzie. No to oczywiście i ja oberwałam. Nasłuchałam się jaka to ze mnie niedobra córka, jaka jestem a jaka być powinnam, i że nie jestem lepsza od brata, bo chadzam wieczorami po pubach i może niedługo zacznę w ogóle nie wracać na noce... Powiedziałam jej, że da się balować jeszcze energiczniej i że chyba zacznę tak robić, to może w końcu doceni moje obecne zachowanie.. Nie słuchała mnie. W tym krzyku tkwi niczym w kokonie – żadne światło nie jest w stanie się tam przebić, żadne dźwięki nie dochodzą. Musi wyrzucić z siebie całą furię i póki tego nie uczyni, nie można się z nią porozumieć. Ale można ją zranić. Dziwne, że na wszelkie uwagi, mogące być początkiem nowego motywu do kłótni i żalu, jest w tych chwilach wyjątkowo wyczulona – te rejestruje i przyswaja z niezwykłą dokładnością...

Trzepnęłam drzwiami i wyszłam. Musiałam, bo nie umiem długo utrzymywać języka za kagańcem zębów – i co gorsza : nie mówiłabym tylko banalnych uwag mogących być drobną szpilką, wylałabym z siebie całą złość, wykrzyczałabym wszystkie moje żale – te, które nagromadziły się przez lata, które były wytworem spokojnych i trzeźwych przemyśleń, te, które ranią najbardziej... Autentycznie boję się, że kiedyś nie uda mi się od tego powstrzymać, a przecież skutków pękniętej tamy nic już nie naprawi...

Z większości przedmiotów czeka mnie tona literatury do opracowania [aha: już są nałożone na mnie kary za przetrzymywanie książek], konspekt pracy magisterskiej do napisania, sprawozdania z pięciu hospitacji, uzupełnienie masy notatek, referat na wtorek, praca z angielskiego... – dużo się tego nazbierało. Miałam ambicje zrobić większość, ale wymiękłam już około 15-tej, opracowawszy zaledwie parę eksperymentów z psychologii społecznej.

Wyszykowałam się więc do wyjścia – gdzie w takim dniu można dostać kliszę do aparatu? “Pobliskie kioski pozamykane. Musisz iść do C.H. – usłyszałam uwagę od wychylającej się z kuchni głowy – zaczekaj chwilkę, pójdę z tobą, muszę sobie kupić nowe adidasy, bo wybieramy się z ojcem na rowery”... Czyli wszystko po staremu. Pół dnia ciszy i nie odzywania się do siebie, a następnie rozmowy jakby nigdy nic – bez “przepraszam” od żadnej ze stron.

Warszawskie ulice były podejrzanie puste. Wędrowałyśmy w pełnym słońcu. Oczy mnie bolały, ale rozglądałam się ciekawie, bo okolica domków jednorodzinnych przypomina mi małomiasteczkowe uliczki – czuję się jak na wczasach :-) Rozmowa o wszystkim i o niczym – ale było miło i to mnie zawsze najbardziej gryzie. Najpierw seria zadanych ran a później wciągnięte na nie ubranie, bez uprzedniego nałożenia bandaży. Dlatego, że skaleczenia, okryte płachtą przemilczenia, przestają istnieć, nie bolą?! ... Cóż, kiepskie z nas pielęgniarki, więc od opatrunków trzymamy się z daleka.

W obszernym korytarzu zaczepiła nas urocza dziewczyna: właścicielka opalonego tyłka fikuśnie wystającego spod przyciasnych, białych, prześwitujących spodni. Promocja perfum. Normalnie kosztowały będą 180 zł, ale teraz: “Proszę pani: JEDYNE 80!!”. Wącham, oglądam – śmierdzą tandetą. Z uprzejmym uśmiechem “zaraz wrócimy, musimy tylko kupić buty” oddaliłyśmy się z matką pospiesznie.

Zbliżałyśmy się już do wyjścia, gdy mych uszu doszło głośne “ Heejj, cześć!” za plecami. Ola. Przysiadłyśmy na herbatkę i chwilkę rozmowy. Usłyszałam: “Wiesz co? Jestem już zmęczona. Udało mi się wyrwać na trochę, bo teściowa zajęła się dzieckiem. Czasami mam już dość...”