Bez tytułu

Zmęczyłam się. Bardzo, bardzo, bardzo!! Rządzi mną ten przedegzaminacyjny stres, który trzyma mój nos w notatkach, póki literki nie rozpłyną się przed mymi oczami.. Bardzo, bardzo, bardzo! niezdrowy system uczenia się. Efektywność przesiedzianych godzin zanika w błyskawicznym tempie... Wiem (czuję) – znam to i z teorii i z praktyki, ale cóż – siła wyższa. Strach rządzi, psychiczna nieodporność... Wściekam się, że głowa robi się oporna niczym osioł – masy apercepcyjne zastygłe w bezruchu ;-) – i tkwię w tym dalej. Uparcie. Wbrew sobie – zgodnie z sobą? Licho wie... Cóż za parszywy stan.

Dobiegający zza okna dźwięk kosiarki, wyrywa mnie z transu. Odkładam tekst, przeciągam się, włączam radio: bo pojawia się myśl, że skoro dozorczyni lata po trawce z bezładem na głowie (i z bezładem w głowie?), to najwyraźniej nie na “Tyrani chwili” Eriksena kończy się ten świat. Nie myślami o egzystencjalnym zagubieniu żyje to pulsujące czynnościami otoczenie. Nie tym oddycha moje miasto. Nie ta perspektywa jest jakkolwiek jedyną... O! np. wyśpiewywane drżącymi głosami “Serce Jezusa” dociera mych uszu! Ile myśli pojawia się wraz z recytowanymi słowami modlitwy? Ile wrażeń wydychanych jest z tego pobliskiego kościoła w momencie, kiedy ja usilnie próbuję ogarnąć, o co chodzi w rozdziale “Tryumf demokracji?”...

[Nos z lekka zadarty. Może w tym tkwi przyczyna? ;-)]

Jakoś nie zmieniło się :-) Tak zmęczona byłam wczoraj; dziś zmęczona jestem nie mniej, ale za to inaczej. Dziś jestem niewyspana: oczy otwarte od 18-tu godzin – wstałam o piątej rano, by powtórzyć najważniejsze rzeczy. Opłaciło się! Z ekstazą na twarzy [kto mnie widział, wie, że umiem ją okazać   ;-)] stwierdzam: mam wakacje!!... A są tym donioślejsze, że przecież ostatnie w życiu.